Η ανθρώπινη πραγματικότητα, σύμφωνα με τον Lacan, διακρίνεται σε τρείς ψυχικές διαστάσεις, το Φαντασιακό, το Συμβολικό και το Πραγματικό. Το φαντασιακό είναι οι εικόνες, οι αυταπάτες, οι ψευδαισθήσεις, η σαγήνη. Είναι όλα αυτά τα στοιχεία που συνθέτουν το ασυνείδητο και για να αναλυθούν χρειάζεται να συμβολοποιηθούν μέσω της γλώσσας.
Το φαντασιακό σχετίζεται με το Στάδιο του Καθρέφτη (6~18 μήνες) κατά το οποίο το υποκείμενο παιδί, ασυντόνιστο λόγω της ηλικίας του, ταυτίζεται με την εικόνα του μπροστά στον καθρέφτη και αποκτά μια ενότητα. Το φαντασιακό έχει να κάνει με την εικόνα του σώματος και με την αλλοτρίωση μέσα σε αυτή. Αλλοτρίωση, στον βαθμό που το υποκείμενο ταυτίζεται με μια εικόνα που είναι άλλη από αυτό, έξω από αυτό και σε σχέση με την εικόνα των ομοίων του.
Το υποκείμενο έχει επιθυμίες και ενορμήσεις που στοχεύουν και αναμένουν από τον Άλλον να πραγματοποιηθούν, έχουν δηλαδή στόχο την απόλαυση του Άλλου. Η φαντασίωση για το υποκείμενο γίνεται η ίδια η απόλαυση είτε ευχάριστη είτε οδυνηρή σαν σε ένα παιχνίδι που το υποκείμενο επιθυμεί το χαμένο του κάτι, το οποίο λείπει και το βρίσκει στον Άλλο ή έστω επιθυμεί να το βρει. Μέσα από αυτό το φαντασιακό παιχνίδι και από τις ταυτίσεις ή μη το υποκείμενο εγκαθιδρύει τις φαντασιακές του σχέσεις με τον κόσμο και τη σεξουαλικότητά του.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η ενικότητα του υποκειμένου, το εγώ είμαι μπροστά στον καθρέφτη και ο έχων πλέον εαυτό, θα συνεχίσουν να δοκιμάζονται αρκετές φορές μπροστά σε ένα άλλο φαντασιακό με όχι τόσο υποκειμενικές διαστάσεις αλλά συλλογικές.
Το υποκείμενο θα αναζητάει εγγυήσεις, θα αντιδράει, θα συντονίζεται, θα ταυτίζεται μερικώς ή πλήρως με τις αντανακλάσεις της κοινωνίας και συγκεκριμένα με τις σημασίες που της δίνουν ή της αποδίδουν νόημα. Αυτές οι σημασίες, ως κοινωνικές φαντασιώσεις διέπουν όλη τη ζωή της κοινωνίας, ενσαρκώνονται μέσα στους επιμέρους θεσμούς της, προσανατολίζουν τα μέλη της κοινωνίας προς ορισμένους στόχους, θέτουν ορισμένες βασικές αξίες για χάρη των οποίων αξίζει να ζει και να πεθαίνει κανείς.
Το υποκείμενο θα χρειαστεί για μια ακόμα φορά να θυσιάσει κάτι για να περάσει από την ενικότητα στο συλλογικό. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση δεν θα είναι εκεί το βλέμμα της μητέρας για να επικυρώσει το είδωλο του υποκειμένου όπως έγινε στο στάδιο του Καθρέφτη. Το υποκείμενο να συνεχίσει να παίρνει τη θέση του (με όποια μορφή, συμμετέχοντας ή και απέχοντας) στην κοινωνία γιατί απλά θα συνεχίσει να επιθυμεί, γιατί κάτι θα του λείπει..