Στη Λακανική Ψυχανάλυση, η Μανιοκαταθλιπτική Ψύχωση (Διπολική Συναισθηματική Διαταραχή), εδράζεται στην ψυχωτική δομή του υποκειμένου και προκύπτει ως απόρροια της καθήλωσης του, στο ναρκισσιστικό Στάδιο του Καθρέπτη (κατά Lacan).
Το υποκείμενο, στο Στάδιο του Καθρέπτη,  μπροστά στην παντοδυναμία του Άλλου, καλείται να αναλογιστεί τον εαυτό του (φαντασιακή ταύτιση του εγώ με την εικόνα του) και να αντιπαραβάλει την ανημπόρια του (μπροστά στην εικόνα του πραγματικού σώματος της μητέρας, του Άλλου).
Η ένταση του υποκειμενικού βιώματος αυτής της παντοδυναμίας, ενδεχομένως είναι το σημείο που το υποκείμενο υποκύπτει στην καταθλιπτική του θέση. Υποκύπτει ακριβώς σε μια θέση αιχμαλωσίας όπου οι ταυτίσεις πέραν του Άλλου (μητέρα) σκιάζονται.
Το μανιοκαταθλιπτικό υποκείμενο γίνεται αιχμάλωτο στην κατοπτρική εικόνα, στα ερωτικά παιχνιδίσματα και στις επιθετικές αντανακλάσεις του καθρέπτη, σαγηνεύεται και ταυτόχρονα καθηλώνεται στις φαντασιώσεις του. Το υποκείμενο και οι καθηλωτικές του ταυτίσεις το υποτάσσουν στην παντοδυναμία του Άλλου και το τοποθετούν στη σκιά του, σε μια θέση αντικειμένου για τον Άλλο.
Το εν λόγω έχει ως συνέπεια την αναδίπλωση του Εγώ στον εαυτό του. Το ίδιο το Εγώ γίνεται διώκτης του ιδίου ως μέσο απόδρασης από το βίωμα της φυλακισμένης ταυτότητας.
Ένα βίωμα που στο μανιοκαταθλιπτικό υποκείμενο συνδέεται με την απορρύθμιση της ενόρμησης. Μια ενόρμηση που αναζητά αποκλειστικά και μόνο την ικανοποίηση της, χωρίς όρια και τέρμα. Απλά ικανοποίηση, σε ένα φαύλο κύκλο ζωής με εναλλαγές φάσεων μανίας και κατάθλιψης. Αυτό έχει ως συνέπεια το υποκείμενο να γίνεται έρμαιο της ίδιας του της απόλαυσης, φλερτάροντας συνεχώς με την αυτοκαταστροφή και την ψυχοσωματική του εξάντληση.
Το μανιοκαταθλιπτικό υποκείμενο με τις θέσεις που λαμβάνει (μανία/κατάθλιψη) μοιάζει σαν να αγωνίζεται να βρει τη θέση του στο ατέρμονο παιχνίδι της ενόρμησης του θανάτου.