Ο τραυματισμός λόγω της προσφυγικής εμπειρίας σηματοδοτεί αυτήν τη στιγμή που ο μικρός άνθρωπος πέφτει από τον έναν κόσμο στον άλλον αναγκαστικά χωρίς επιλογή. Σε αυτήν τη στιγμή που αναγκάζεται να γεννηθεί, να γίνει, να αισθανθεί «πρόσφυγας» και εξατομικευμένα να τοποθετήσει το Εγώ του μεταξύ των δυο ορίων, μεταξύ των δυο κόσμων, μέσα σε μια ιστορία που ακόμα και αυτή δεν θα ξέρει ότι είναι βίωμα ως τέτοια, της ιστορίας που πρόκειται να έχει. Μια ιστορίας που ακόμα δεν παίρνει νόημα παρά στο κατόπιν εορτής. Σε αυτή τη στιγμή που από ένα υποσχόμενο «μαργαριτάρι» από-επενδύεται ξανά και ξανά σε έναν «κόκκο άμμου», στο βυθό της θάλασσας ή στις ακτές ενός νησιού. Αναζητώντας στη νέα κατάσταση, τη νέα χώρα, μέσα στη νέα ιστορία, να επενδύσει μια νέα ύπαρξη όσο ανταγωνιστική, άλυτη, βίαιη και αν είναι, η σχέση μεταξύ του εσωτερικού και εξωτερικού κόσμου. Και όμως μέσα σε αυτή τη συνάντηση θα θεμελιώσει τον ψυχισμό του.