Στο Θεατρικό έργο του Άρθουρ Μίλερ «Ο Θάνατος του Εμποράκου», ο πρωταγωνιστής δεν μπορεί να συμβιβαστεί με τον τρόπο που έζησε τη ζωή του και με το γεγονός ότι δεν είχε κάνει κάτι σημαντικό… Δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει το Αμερικάνικο Όνειρο και η απογοήτευση για τα χαμένα όνειρα τον κατέστρεψε…
Τι γίνεται όταν τα ιδανικά, οι ελπίδες, οι προσδοκίες μας δεν έχουν ρεαλιστική βάση; Το πιο σύνηθες είναι η εαυτό-παγίδευση στα δίχτυα της απογοήτευσης. Δεν δεχόμαστε τον εαυτό μας, τους άλλους, τον κόσμο όπως πραγματικά είναι.. Προσπαθούμε να επιβάλουμε τα δικά μας μέτρα και σταθμά, τα οποία τις περισσότερες φορές δεν είναι καν δικά μας. Αντιθέτως αποτελούν προϊόντα της καταναλωτικής μας εποχής και της αγωνιώδους σύγκρισης του εαυτού με τον άλλον μέσα από το μέτρο της αποτυχίας- επιτυχίας, της δυνατότητας απόκτησης ή μη. Ένα δίπολο που στην ουσία καθορίζει στο τέλος το ίδιο το άτομο. Του προσδίδει αξία, διαμορφώνει την εικόνα του εαυτού του, το προσωπικό του status και τον τοποθετεί στην ταξική κλίμακα της οικονομικής του προσδιορισίας. Ο προσανατολισμός αυτός – που πολλές φορές οριοθετεί το άτομο μεταξύ της ύπαρξης (ο έχων) και της ανυπαρξίας (ο μη έχων) οδηγεί στη ματαίωση εξαιτίας των αξιών και των ιδανικών που πρεσβεύει.
Οι προσωπικοί στόχοι, οι φιλοδοξίες μπορεί να κινούνται στα όρια του μη ρεαλιστικού αλλά πολλές φορές είναι δύσκολο το άτομο να το αντιληφθεί. Συχνά θα συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο ακόμα και αν αντιλαμβάνεται μια επικείμενη καταστροφή. Και αυτό γιατί η συνειδητοποίηση μπορεί να φέρει στην επιφάνεια σκέψεις, πεποιθήσεις που προκαλούν περισσότερο πόνο…. Να μην ξεχνάμε ότι το άτομο μπορεί πραγματικά να έχει επενδύσει χρόνο, κόπο, όνειρα να γίνει εν τέλει αυτό που όλα γύρω του δείχνουν ότι πρέπει να γίνει. Να ακολουθήσει ένα μονόδρομο προς της επιτυχία και την ταξική του καταξίωση του εγώ του και αυτός να αποτυγχάνει…. Φανταστείτε το λίγο…. Φανταστείτε λίγο η προσπάθεια για επιτυχία να βάλλεται από οικονομικά προβλήματα, μια ασθένεια, ένα χωρισμό… η αυτοεικόνα ραγίζει και τα κενά που δημιουργούνται γεμίζουν με απελπισία και πολλές φορές με κατάθλιψη.. Ιδιαίτερα όταν θεωρούμε ότι αυτά τα προβλήματα βάλουν το κοινωνικό μας status. Τότε η απογοήτευση γίνεται πιο μεγάλη…
Αν σε αυτό το σημείο δούμε την Κατάθλιψη ως μια μορφή Επανάστασης της ύπαρξης μας, του εγκεφάλου μας, του σώματος μας, ως κάτι που σε αναγκάζει να σταθείς και να αναλογιστείς που βρίσκεσαι και που κατευθύνεσαι..και όχι ως μια έκφραση αδυναμίας ή προσωπικής αποτυχίας… ίσως αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε για τον εαυτό μας και τον γνωρίσουμε καλύτερα… Μπορεί να τον παρομοιάσουμε ακόμα και με πιάνο… γιατί όχι…., φαίνεται να είμαστε ικανοί να παίζουμε υπέροχες μελωδίες αλλά και να παράγουμε απαίσιους ήχους! Σημαντικό είναι να γνωρίσουμε, να μάθουμε, ποιες εύηχες νότες μπορούμε να παίζουμε και πώς να τις παίζουμε όταν εμείς το επιθυμούμε…
